Arkadaşımız Ümit Baykara, dün akşam Dünya Caz Günü kapsamında Borusan Müzik Evi'nde gerçekleşen أحمد [Ahmed] konserinden izlenimlerini kaleme aldı

Uluslararası Caz Günü kapsamındaki أحمد [Ahmed] konseri için Borusan Müzik Evi'ne doğru yola koyulduğumuzda çok iyi bir konser izleyeceğimizden emindim ama bu derece tarihi bir gece olacağını tahmin etmiyordum.

أحمد [Ahmed] daha adından itibaren ilginç bir grup. Bir İngiliz grubu olmasına rağmen adını grubun esin kaynağı olan ve caz müziğinde Orta Doğu ve Kuzey Afrika müzik tarzlarını birleştirmesiyle hatırlanan Amerikalı basçı Ahmed Abdul-Malik'ten alıyor ve grubun adı hem Arapça hem de [ ] (parantez içinde) içinde Latin alfabesiyle Ahmed olarak yazılıyor. Dün akşamki konserden sonra grubun adının yanına bir parantez de ben eklemek istedim ve (Bir Tür Enerji Patlaması) olarak nitelendirdim. 

Grubun kayıtlarını dinlediğimizde çıkış noktasını ve melodik girişini Ahmed Abdul-Malik'ten alarak uzun soluklu ve öngörülemez doğaçlamalar içerdiğini görüyoruz.

Konserde kontrbasın ayağı kırıldı

Dünkü konser de davulcu Antonin Gerbal'in müthiş hızlı swingli ritmleriyle başladı ve buna sırayla basçı Joel Grip, alto saksafoncu Seymour Wright ve grubun lideri piyanist Pat Thomas eklendi ve konser neredeyse elli dakika boyunca bir an bile soluk almamıza fırsat vermeden ilerledi.

Doğaçlama müzik, hele ki أحمد [Ahmed]'inki gibi saf enerji, yüksek ses ve minimalist tekrarlar içeren konserler her zaman seyirci açısından risklidir. Bundan önceki çoğu benzer konserde seyircilerin konser başlar başlamaz apar topar kaçtıklarını görmüştük ama dün akşam belki de gelenlerin hepsi grubu tanıyan ve başlarına geleceği bilen bir seyirci olduğu için tempo ve enerji arttıkça adeta kendinden geçti.

Grubun müzikal yönlendirmesiyle herkesin "zihninden ne koparsa" mantığıyla çeşitli duygulara ve yerlere sürüklendiğinden eminim. Kimi zihninde yokuş aşağı son sürat ilerleyen bir lokomotif canlandırmış, kimi eve dönüş yolunu kaybetmiş ve çığlıklar içerisinde ilerleyen bir çocuğu hayal etmiş, kimisi de Hadron çarpıştırıcısı içinde hızlanarak çarpışacacağı protonları bekleyen partikülleri düşünmüş olabilir, bilemiyorum, ama konser gerçek bir enerji patlaması ile bitti: Grup hızını azalttı, piyano, saksafon ve davul sustu, ilk andan itibaren ağzımız açık izlediğimiz basçı Joel Grip'in müthiş son dakika solosunu izlemeye başladık, derken olan oldu ve konser doğal yollarla ve "mücbir sebeplerle" bitti. Bu enerjiye sanatçının kontrbası da dayanamamış ve ayağı kırılmıştı. İşte o an yer yerinden oynadı ve seyirci de çılgın bir şekilde bu enerji patlamasını alkışlamaya başladı.

Doğal olarak bu şartlarda bis olmamaması beklenir ama grup da bu ilgi ve sevgi karşısında kayıtsız kalamayıp tekrar sahneye geldi ve Joel Grip kocaman kontrbası "ayağıyla" dengeleyerek çalmaya başladı. Bu fedakarlığın ve bis parçasının Monk esintili harika bir swing parçası olması nedeniyle ön sıralarda oturan doğaçlama alanındaki bizim gururlarımız Şevket Akıncı ve Anıl Eraslan öncülüğündeki seyirci grubu kendini sahneye atıp artık swing olsun, oyun havası figürleri olsun kurtlarını dökmeye başladı ve ortam bir free caz konserinden beklenmedik derecede şenlendi. Bu sırada zaman zaman kontrbasa destek konusunda seyirciden de yardım geldi ve grup performansını daha fazla kaza olmadan tamamlamış oldu. 

Konser sonrası herkes birbirine biz ne yaşadık burada diye bakıyordu, zira Borusan Müzik Evi belki tam da gününe özel bir gecede tarihi bir ev sahipliğini gerçekleştirmiş oldu. Konserin düzenlenmesinde emeği geçen tüm isimlere teşekkürü bir borç bilirim.

Ümit Baykara

Cazkolik.com /01 Mayıs 2025, Perşembe

BU İÇERİĞİ PAYLAŞIN